Tuesday, October 19, 2010

စာမ်က္ႏွာ ႏွစ္ဆယ္႔ခုနစ္

“ သက္ႏိုင္ရဲ႕စိတ္ဓါတ္ကေတာ္ေတာ္ကိုယုတ္ညံ႔တယ္...ေနရာတစ္ကာသူ႔ဖို႔ပဲသိတယ္
အတၱၾကီးျပီး တစ္ကိုယ္ေကာင္းအရမ္းဆန္တယ္...ငါနဲ႔“ စ ” မွာနဲနဲပါးပါးခင္ျပီး သူနဲ႔
တစ္ႏွစ္နီးပါးအတူေနဖူးတယ္...ငါ႔ပိုက္ဆံေတြကို ငါမသိပဲနဲ႔အလြဲသုံးစားေလာင္းကစား
ပစ္တယ္...”
“ ဟင္...ဒီေကာင္ဒီေလာက္ေတာင္ပဲလား...”
“ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ...အဲဒီတုန္းက...သူရယ္..ငါရယ္..ေမာင္ေမာင္ရယ္..၃ေယာက္ရွယ္
ျပီးငါးေရာင္းေသးတယ္...”
“ဟုတ္လား...ငါေတာင္မသိပါလား...”
“ အဲဒီတုန္းက..မင္းနဲ႔မေတြ႔ေသးဘူး...”
“ဆက္ပါဦး...”
“ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက..ငါကအလုပ္ေကာင္းျပီး ပိုက္ဆံရွိေတာ႔ သက္ႏိုင္နဲ႔ေမာင္ေမာင္တို႔က
တစ္ေယာက္ကို ၁၅၀၀ စီထည္႔ရင္ ငါက ၃၀၀၀ ထည္႔မယ္..ဒါေပမဲ႔ လုပ္ငန္းကိစၥနဲ႔ပါတ္သက္
လို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုပဲ ဦးစီးခိုင္းတယ္...ပစၥည္းရရွိေရးနဲ႔ ျဖန္႔ဖို႔ကိစၥကို ေမာင္ေမာင္က တာ
ဝန္ယူျပီး လက္လီေရာင္းဖို႔ သက္ႏိုင္က တာဝန္ယူ ျပီး လုပ္ငန္းကိစၥနဲ႔ပါတ္သက္လို႔ ငါက အ
လုပ္တစ္ဖက္နဲ႔မို႔ နဲနဲပါးပါးပဲ ကူလုပ္ေပးႏိုင္မယ္...ရတဲ႔အျမတ္ကို အညီအမွ်ခြဲေဝယူမယ္လို႔...
အားလုံး သေဘာတူထားခဲ႔ၾကတာ...”
“ေနာက္ေတာ႔...”
“ တစ္ကယ္တန္း ပိုက္ဆံထုတ္ေတာ႔ ငါပဲအားလုံးစိုက္ရတာ...ဒီေကာင္ေတြကေလပဲစိုက္တာ..
ငါလဲသိေပမဲ႔...မေျပာပါဘူး...ငါကလုပ္ငန္းစျပီဆိုတာနဲ႔..ဒီေကာင္ေတြကို ၃၀၀၀ တန္းထုတ္
ေပးတာ အမွန္တစ္ကယ္ ပစၥည္းပုံးလိုက္ဝယ္တာ ၁၀၀၀ ဘိုးေတာင္မရွိဘူး...
မင္းစဥ္းစားၾကည္႔...”
“ ဒါဆိုဒီေကာင္ေတြက...မင္းပိုက္ဆံနဲ႔လုပ္စားတာေပါ႔...အမွန္တစ္ကယ္ဆို..မင္းကေငြစိုက္
ထုတ္တာဆိုေတာ႔..မင္းအျမတ္မ်ားမ်ားရသင္႔တာေပါ႔...”
“ ဒီအတိုင္းပဲျဖစ္သင္႔တာေပါ႔...ဒါေပမဲ႔လည္း..ေၾသာ္..သူတို႔လဲမရွိလို႔ပဲေလ ငါ႔အေနနဲ႔လိုအပ္
သမွ် ေငြစိုက္ထုတ္ထားလို႔ ငါအျမတ္မ်ားမ်ားရပါေစရယ္လို႔ စိတ္ကူးမရွိပါဘူး..အားလုံးအဆင္
ေျပရင္ျပီးေရာ...အေပါင္းအသင္းအခ်င္းခ်င္းပဲ...သူ႔ရွိလဲကိုယ္႔ျပန္ၾကည္႔...ကိုယ္႔ရွိလဲသူ႔ျပန္
ၾကည္႔ သေဘာမ်ိဳးပါပဲ...ဒါေပမဲ႔ ဒီေကာင္ေတြက ငါ႔လိုစိတ္ဓါတ္မ်ိဳး လုံးဝမရွိဘူး...အျမီးက်က္
အျမီးစား...ေခါင္းက်က္ ေခါင္းစား ေကာင္မ်ိဳးေတြ....”
“မင္းက..ဒါနဲ႔မ်ား ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ သြားရွယ္ရသလား...”
“ငါလဲမသိလို႔ေပါ႔ကြာ...သိမ်ားသိလို႔ကေတာ႔...ဒီေကာင္ေတြကုိ အီးနဲ႔ေတာင္လွည္႔မေပါက္ဘူး...”
“ ေအးကြာ...ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး...ဒီေလာက္ေတာင္စိတ္ဓါတ္ေအာက္တန္း
က်ရသလား..”
“ သက္ႏိုင္ ဆိုရင္ ေစးလိုက္တာမွ ေျပာမေနနဲ႔ ...ငါ႔ဘဝမွာ တစ္ျပားကို ႏွစ္ျပားခြာတယ္ပဲၾကား
ဖူးပါတယ္ သက္ႏိုင္ကေတာ႔ တစ္ျပားကို သုံးျပားခြာတယ္...တစ္ကယ္လက္လန္တယ္..”
“ အဲေလာက္ေတာင္ပဲေစးရသလား...”
“ ေစးတာကိုလက္ခံပါတယ္...ေစးပိုးတာကိုလက္မခံတာ..ေဆးလိပ္ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ႔မွ ဝယ္မ
ေသာက္ဘူး...လူတစ္ကာဆီက လိုက္ေတာင္းေသာက္တယ္...”
“ဟင္...ေစာက္ရွက္လဲမရွိဘူး...”
“ အရွက္.....ဒီေကာင္ၾကားေတာင္မၾကားဖူးဘူး...”
“ သိန္းေအးရာ....ၾကံၾကံဖန္ဖန္...မင္းမို႔လို႔ဒီေကာင္မ်ိဳးနဲ႔ သြားဆုံျဖစ္တယ္...”
“ ဝဋ္ေၾကြးလို႔ပဲ..မွတ္ပါတယ္ကြာ...”
ေျပာရင္း အရက္တစ္ငုံစီ ေကာက္ေမာ႔လိုက္ၾကျပီး အားလူးေၾကာ္ႏႈိက္ဝါးရင္း ေဘးပါတ္ဝန္း
က်င္ကို ၾကည္႔လိုက္ရာ ညအေတာ္ေမွာင္ေနေပျပီ...နာရီကိုၾကည္႔လိုက္ရာ ညဥ္႔တစ္ခ်က္ထိုး
ေနျပီ.....
“ ငါတို႔ အိပ္ရင္ေကာင္းမယ္...”
“ ေအး...ေနာက္ေန႔မွ ဆက္ၾကတာေပါ႔....”
သို႔ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္ခုံေနာက္မွီကိုမွီ၍ အိပ္လိုက္လာခဲ႔ၾကသည္။
ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕သို႔ ေနာက္တစ္ေန႔မွေရာက္မည္ျဖစ္သည္။
ေတာင္ၾကီးေရာက္ေတာ႔ ကားဂိတ္တြင္ ရဲညြန္႔ ေစာင္႔ေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။
“ ေဟ႔ေကာင္ၾကီး...ေစာင္႔ေနရတာၾကာေနျပီလားကြ...”
“ နဲနဲေတာ႔ၾကာေနျပီကြ...ဂိတ္ကိုစုံစမ္းၾကည္႔ေတာ႔ မၾကာခင္ေရာက္မယ္ေျပာလို႔ ငါလည္း
ေစာင္႔လက္စနဲ႔မထူးဘူးဆိုျပီး ဆက္ေစာင္႔ေနတာ....ဘယ္လိုလဲ မင္းတို႔ခရီးပမ္းလာၾကျပီလား..”
“ ေအးကြာ...တစ္ညလုံးကားစီးလာရတာ...ျငီးစီစီနဲ႔...”
“ လာ...ေဟ႔ေကာင္ေတြ..ငါ႔သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာတည္းၾကမယ္...မင္းတို႔အထုတ္အပိုးေတြေကာ...”
“ ဘယ္...ငါတို႔ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔လာတာ...အဝတ္အစား ၂ စုံ ၃စုံေလာက္ပဲထည္႔လာတာ ရႈပ္လို႔...”
“ ေကာင္းေရာကြာ..မင္းတို႔ကေတာ႔ ဂ်စ္ပစီစတိုင္လ္ပဲ...”
“ ဟုတ္တယ္ေလ..မင္းတစ္ေယာက္လုံးရွိေနတာပဲ..ငါတို႔ယူလာတဲ႔အဝတ္အစားေတြနဲ႔
မေလာက္ရင္ မင္းဟာေတြယူဝတ္မွာေပါ႔..”
“ေအးပါ...ေအးပါ...ရပါတယ္...”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ရဲညြန္႔ေခၚရာေနာက္သို႔လိုက္ခဲ႔ၾကသည္။
“ ေဟ႔ေကာင္ရဲညြန္႔..မင္းေျပာတဲ႔ျခံတစ္ျခံ ေရာင္းဖို႔ရွိတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွာလဲ...”
“ ဟာ...ေအာင္ေအာင္ မင္းကလည္း ခရီးေရာက္မဆိုက္ ..ေနပါဦးကြာေျဖးေျဖးေပါ႔...
ခဏနားပါဦး ေနာက္မွေအးေအးေဆးေဆး သြားၾကည္႔ၾကတာေပါ႔...”
“ ေအးေလ..မင္းကလည္း ဟုတ္သားပဲ မေလာပါနဲ႔...”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၃ ေယာက္သား စကားတစ္ေျပာေျပာျဖင္႔ ေလွ်ာက္လာၾကရာ ႏွစ္ထပ္တိုက္ခံ
အိမ္ကေလးေရွ႕သို႔ေရာက္လာၾကသည္။ ရဲညြန္႔က ဦးေဆာင္၍အိမ္ျခံဝင္းအတြင္းသို႔ ဝင္သြား
ရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ရဲညြန္႔ေနာက္မွဝင္လိုက္ခဲ႔ၾကသည္။
“ ေဟ႔ေကာင္...ငတိုး...”
“ ဟာ..ငရဲ...ေရာက္လာၾကျပီလား...ဧည္႔သည္ေတြကို...ဧည္႔ခန္းထဲေခၚခဲ႔ေလ...”
ဧည္႔ခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင္႔ အထုတ္အပိုးမ်ားထားကာ ထိုင္ခုံတြင္ထိုင္လိုက္သည္ႏွင္႔ ရဲညြန္႔က
“ေဟ႔ေကာင္..သိန္းေအးနဲ႔ေအာင္ေအာင္ မင္းတို႔ကို ငါ႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္...”
ရဲညြန္႔ သူငယ္ခ်င္းက ေဖာ္ေရြစြာပင္
“ လာ..အစ္ကိုတို႔ ထိုင္ၾကပါဦး..ေအးေအးေဆးေဆးနားလို႔ရတယ္..လြတ္လြတ္လပ္လပ္
သာေန ဘာမွအားနာစရာမလိုဘူး..”
“ ဟုတ္ကဲ႔...ေက်းဇူးပါပဲ...”
“ ေဟ႔ေကာင္..ငတုိး သူက ကိုသိန္းေအး...သူက ကိုေအာင္ေအာင္...”
“ သိန္းေအးနဲ႔ေအာင္ေအာင္..မင္းတို႔လည္း မွတ္ထားၾက သူ႔နာမည္က တိုးႏိုင္ ငါ႔ရဲ႕အရင္း
ႏွီးဆုံးေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းေပါ႔...ငါ႔လိုပဲ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ေျပာဆိုဆက္ဆံလို႔ရတယ္...”
“ ဟုတ္ကဲ႔..ေတြ႔ရတာဝမ္းသာပါတယ္...”
“ ဟုတ္ကဲ႔..ကၽြန္ေတာ္ ကိုသိန္းေအးနဲ႔ကိုေအာင္ေအာင္ တို႔အေၾကာင္းကို ဒီေကာင္ငရဲ
ေျပာေျပာေနလို႔႔ သိႏွင္႔ျပီးပါျပီ...ေတြ႔ရတာဝမ္းသာပါတယ္...”
“ ဟုတ္ကဲ႔...ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္းေတြ႔ရတာဝမ္းသာပါတယ္...”
ေအာင္ေအာင္က လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရင္းေျပာသည္။ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လက္ဆြဲႏႈတ္
ဆက္ရန္ လက္ကမ္းရင္း
“ ကဲ..ေအာင္ေအာင္ ငါတုိ႔မိတ္ဆုံစားပြဲေလး ညေနက်ရင္ ႏႊဲလိုက္ၾကရေအာင္...”
“ေအး...ေကာင္းသားပဲ...ကိုတိုးႏိုင္ေကာ ေသာက္တတ္တယ္မဟုတ္လား...”
ရဲညြန္႔က ဝင္၍
“ ေဟ႔ေကာင္ေတြ...ဒီေကာင္ကိုသြားမတိုက္နဲ႔...”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ...မၾကိဳက္ဘူးလား...”
“ ဘယ္ကလာ..မင္းတို႔တိုက္လို႔ဆုံးမွာမဟုတ္ဘူး...ဒီေကာင္ကသိပ္ၾကိဳက္တာ...”
“ဟား..ဟား..ဟား..အၾကိဳက္ခ်င္းတူရင္ရန္သူတဲ႔ေနာ္ ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား...
ဒါေပမဲ႔ ဒီအၾကိဳက္ခ်င္းတူလို႔ကေတာ႔ ရန္သူမျဖစ္ပဲ မိတ္ေဆြျဖစ္ကုန္ၾကတာမ်ားတယ္...”
“ ဟုတ္တယ္ေနာ္..ရိုးရိုးတန္းတန္း ခင္မင္တာနဲ႔ ေသာက္ရင္းစားရင္း ကြဲရင္းျပဲရင္း ခင္ၾက
တာက ပိုျပီးနက္ရႈိင္းမႈရွိသလိုပဲေနာ္...”
“ ဟုတ္တယ္ဗ်..ကၽြန္ေတာ္လည္းသတိထားမိတယ္...”
ကိုတိုးႏိုင္က ဝင္ေျပာလိုက္သျဖင္႔ ရဲညြန္႔က
“ ငတိုး ...မင္းကလည္း ေသာက္လို႔ေကာင္းေအာင္ ေဖာေနျပန္ျပီ...”
“ေဟ႔ေကာင္...ငရဲ...”
“ ဘာလဲ..”
“ မင္းကငါ႔ကို...ဧည္႔သည္မိတ္ေဆြသစ္ေတြေရွ႕မွာ အရွက္ခြဲတာလား...”
ရဲညြန္႔ျပံဳးစိစိျဖင္႔ ျငိမ္ေနသည္။
“ ေအး...ညက်ရင္ မင္းအလွည္႔...မင္းကိုဒီထက္အရွက္ကြဲေအာင္ ငါလုပ္ျပမယ္...”
“ ေဟ႔ေကာင္..ေဟ႔ေကာင္..မင္းေနာ္ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ကက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေနာ္...မင္းေပါက္
ကရေလွ်ာက္မလုပ္နဲ႔ေနာ္...”
“ဟား....ဟား...ဟား...ေၾကာက္ေနျပီလားကြ...ေဟ႔ေကာင္ငရဲ မင္းငါ႔ကို မလွန္ရဲပါဘူးကြာ...”
“ ဘယ္လွန္ရဲမလဲ...မင္းေပါင္မွာဝဲေတြနဲ႔...”
“ဟား...ဟား...ဟား...”
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပိဳင္တူရယ္မိလိုက္ၾကသည္။သို႔ႏွင္႔ပင္ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင္႔အဖြဲ႔က်သြားေတာ႔သည္။
ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အုပ္စု ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ေပၚရွိ ခ်ယ္ရီျမိဳင္ စားရိပ္ျမဳံ တြင္
ဆိုင္ဖြင္႔ရန္ကိစၥ အနည္းအက်ဥ္းေဆြးေႏြးရင္း “ စ ” တြင္ေနထိုင္ၾကစဥ္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္

ေပ်ာ္ခဲ႔ပါးခဲ႔ အတူတစ္ကြေနထိုင္ရင္းႏွီးခဲ႔ၾကသည္မ်ားကို စားျမဳံ႕ျပန္ရင္း မိတ္ဆုံစားပြဲေလးကို အက်ဥ္းရံုးဆင္ႏႊဲခဲ႔ၾကသည္။

Thursday, October 14, 2010

စာမ်က္ႏွာ ႏွစ္ဆယ္႔ေျခာက္

စာမ်က္ႏွာ ႏွစ္ဆယ္႔ေျခာက္


“ ေဟ႔ေကာင္...သိန္းေအး...”
“ ဘာလဲ...”
“ငါတို႔ေတာင္ၾကီးကို ေခတၱသြားလည္ပါတ္ၾကရေအာင္...”
“ မင္းကလည္း...ငါတို႔မွမအားတာ..ဆိုင္ကိုဘယ္လိုလုပ္ထားခဲ႔ရမွာလည္း...”
“ ဆိုင္ကို..မင္းအစ္ကိုၾကီးကို ေခတၱၾကည္႔ခိုင္းထားရင္ျဖစ္ပါတယ္...”
“ ဒါေတာ႔..ဒါေပါ႔...ငါ႔မိသားစုကို မခြဲႏိုင္ဘူး...”
“ မင္းကလည္း..သိပ္ၾကာမွာမွမဟုတ္တာ...”
“ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလည္း...”
“ အလြန္ဆုံး တစ္လ...တစ္လခြဲေပါ႔...”
“ ဟင္...အဲ႔ဒီေလာက္ၾကာေအာင္ ဘာသြားလုပ္မွာလည္း...”
“ ဟိုမွာရဲညြန္႔ ရွိတယ္ေလ...”
“ ငါသိပါတယ္...”
“ ငါတို႔သြားေတြ႔ၾကရေအာင္...မေတြ႔တာလဲၾကာျပီ ေနာက္ျပီးေတာင္ၾကီးက ဆင္ေျခဖုံး
တစ္ေနရာမွာ ျခံတစ္ျခံ ေရာင္းဖို႔ရွိတယ္လို႔ ရဲညြန္႔က ေျပာတယ္...အဲ႔ဒီျခံလည္းၾကည္႔ရင္း
တုိ႔လည္းအပန္းေျဖရင္းေပါ႔ကြာ...”
“ ဘာလဲ..ေတာင္ၾကီးမွာ ေနာက္ထပ္ Restaurant ဖြင္႔မလို႔လား...”
“အေျခအေနၾကည္႔တာေပါ႔ကြာ..အေနအထားလွရင္ ဖြင္႔သင္႔ရင္ဖြင္႔ၾကရေအာင္...”
“ မင္း... မလြယ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္...ရန္ကုန္နဲ႔ေတာင္ၾကီးပါတ္လည္ေျပးေနရမွာ...”
“ မင္းကလည္း ဆိုင္ဖြင္႔ျဖစ္ရင္...မင္းကရန္ကုန္မွာထိုင္ရင္...ငါကေတာင္ၾကီးမွာထိုင္မွာေပါ႔..”
“ ရဲညြန္႔ကိုေကာ..ရွယ္ခိုင္းဦးမလား..”
“ သူစိတ္ဝင္စားရင္ေတာ႔...ရွယ္ပေစေပါ႔...”
“ရဲညြန္႔လည္း...စိတ္ဓါတ္ေကာင္းပါတယ္...သူ႔အေျခအေနေကာဘယ္လိုလဲ...”
“ ဒီေကာင္က...ေအာင္ပန္းမွာ...သစ္ေတာ္ျခံနဲ႔ လိေမၼာ္ျခံရွိတယ္...သိပ္အေကာင္းၾကီးေတာ႔
မဟုတ္ပါဘူး...”
“ ဟုတ္လား...”
“ ငါတို႔..စားေသာက္ဆိုင္အဆင္ေျပလို႔...သူလည္းရွယ္ခ်င္တယ္ေျပာတယ္...သူ႔ျခံကိုေရာင္းျပီး
ငါတို႔ေတာင္ၾကီးမွာ ဆိုင္ဖြင္႔ျဖစ္ရင္ သူလည္းပါမယ္ေျပာတယ္...”
“ ဒါဆို..ေကာင္းတာေပါ႔...”
“ အဲ႔ဒါ...ငါတို႔ေတာင္ၾကီးကိုသြားၾကရေအာင္...”
“ ဘယ္ေတာ႔လဲ...”
“ေနာက္လကုန္ေလာက္ေပါ႔...”
သို႔ႏွင္႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား စီစဥ္စရာရွိတာစီစဥ္လိုက္ၾကျပီး ေနာက္တစ္လခန္႔အၾကာ
ႏွစ္ေယာက္သားအေဝးေျပးကားျဖင္႔ ရန္ကုန္မွ ေတာင္ၾကီးသို႔ ထြက္ခြါလာခဲ႔ၾကသည္။
ကားစီးရင္း ပါတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည္႔ေငးရင္း အသင္႔ယူေဆာင္လာေသာ အရက္ႏွင္႔စားစရာတို႔ကို
စားေသာက္ရင္း စကားတစ္ေျပာေျပာျဖင္႔ လိုက္ပါလာခဲ႔ၾကသည္။
“ေတာင္ၾကီးမွာက်ေတာ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ပါတ္လည္တစ္ခြင္လုံးက စိမ္းလန္းစိုျပည္ျပီး ေတာင္တန္း
ေတြနဲ႔ရႈခင္းေတြက ေနရာတစ္ကာလွေနျပီးသားဆိုေတာ႔ တစ္ကယ္လို႔ေတာင္ၾကီးမွာဆိုင္ဖြင္႔ျဖစ္
ရင္ ဆိုင္ကို ရန္ကုန္စတိုင္လ္ နဲ႔ဆန္႔က်င္ဖက္ ျပင္ဆင္ရမယ္ကြ...”
“ေအး..ဒါေတာ႔ဟုတ္တယ္...သိန္းေအး...ေရာ႔..မင္းတစ္ငုံခ်လိုက္...မင္းကဘယ္လိုစတိုင္လ္
လုပ္ခ်င္လဲ...”
အရက္ပုလင္းကို ပါးစပ္တြင္ေတ႔ျပီး တစ္ငုံေမာ႔လုိက္ျပီး ေရကိုကဗ်ာကသီေသာက္ အာလူးေၾကာ္
ႏႈိက္ဝါးျပီး
“ ေနရာအေနအထားနဲ႔ အေျခအေနကိုအရင္ၾကည္႔ဦးမယ္ေလ...”
“ေအးကြာ..ဟိုေရာက္မွ..ငါတို႔ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾကတာေပါ႔...”
“ငါတို႔..ေငြလိုက္ႏိုင္ပါ႔မလား..ေတာင္ၾကီးမွာ ျခံေတြက ေစ်းေျမာက္တယ္ေနာ္...”
“ မင္းေျပာသလိုပဲ..အေျခအေနကိုအရင္ၾကည္႔ၾကတာေပါ႔..ေတာင္ၾကီးမွာ လက္ရွိဖြင္႔ေနတဲ႔ တစ္ျခား
ဆိုင္ေတြရဲ႕ေရာင္းအား...စားသုံးသူအေနအထား...ဆိုင္အဆင္အျပင္...အဲ႔ဒါေတြကို အရင္ေလ႔လာ
ၾကတာေပါ႔...”ေျပာရင္း ေအာင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ရီေဝေဝၾကည္႕ေနသည္
“ဒီလိုမွေပါ႔ကြ...မင္းကအေနအထားကို အရင္မေလ႔လာပဲနဲ႔ ရမ္းလုပ္လို႔မရဘူး...ေနာက္ျပီး နယ္ခံလူ
မဟုတ္တဲ႔ငါတို႔အတြက္က Chance နည္းတယ္...နယ္ခံလူ ရဲညြန္႔ကိုပဲ အားကိုးရမွာပဲ...”
“ ဟိုေရာက္မွ ငါတို႔ ရဲညြန္႔နဲ႔ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ႔ကြာ...”
“ ငါလည္း ဒီေကာင္နဲ႔မေတြ႔တာၾကာျပီ...
“ ဒါနဲ႔..သိန္းေအး..မင္းကိုစကားမစပ္ ျဖတ္ေျပာရဦးမယ္...“
ကၽြန္ေတာ္အရက္တစ္ငုံေမာ႔ေနရင္းမွ ေမးေငါ႔ျပီး
“ ဘာကိစၥလဲ...”
“ ငါဟိုတစ္ေခါက္ မႏၱေလးကိုသြားေတာ႔..သက္ႏိုင္နဲ႔ ေတြ႔တဲ႔ကိစၥေလ...”
“အဲ႔ဒါဘာျဖစ္လဲ...”
ကၽြန္ေတာ္နဲနဲရီေဝေဝျဖစ္လာျပီး ေအာင္ေအာင္လည္း နဲနဲမူးေနပုံရသည္။
“ သက္ႏိုင္က မင္းနဲ႔ငါ အခုလက္ရွိ ဖြင္႔ေနတဲ႔ဆိုင္မွာ သူလည္း ရွယ္ခ်င္လို႔တဲ႔...မင္းဘယ္လို
သေဘာရလဲ...”
“မင္းကဘာျပန္ေျပာလိုက္လဲ....”
“ ငါ...သိန္းေအးနဲ႔တိုင္ပင္လိုက္ဦးမယ္လို႔ေတာ႔ေျပာလိုက္တယ္...”
“ မင္းကိုငါတစ္ခုေျပာမယ္ေနာ္...မင္းစိတ္မဆိုးနဲ႔...”
“ေအးပါ...မင္းနဲ႔ငါက ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ စိတ္ဆိုးစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး...ေျပာမွာသာေျပာ...”
“ အခုလက္ရွိဖြင္႔ထားတဲ႔...ငါတို႔ဆိုင္ဟာ ဆိုင္အတြက္ျပင္ဆင္စရာေတြ...ဆိုင္ကိုဒီထက္တိုးခ်ဲ႕ဖို႔
လိုအပ္သလား...မလိုအပ္ဘူးလား...”
ေအာင္ေအာင္စဥ္းစားရင္း
“ မလိုအပ္ပါဘူး...ဒီအတိုင္းျပည္႔စုံလုံေလာက္ေနတာပဲ...”
“ဒါဆို...သက္ႏိုင္ ကရွယ္ခ်င္တယ္ဆို သူ႔ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္သြားသုံးရမွာလည္း မင္းစဥ္းစားေလ...”
“အင္း........အဲဒါေတာ႔ဟုတ္တယ္...”
“ ေနာက္ျပီး...မင္းကို ငါတစ္ခုသတိေပးစရာရွိတယ္...”
“ဘာမ်ားလဲ...”
“ငါ႔အေနနဲ႔ကေတာ႔..သက္ႏိုင္နဲ႔ လုံးဝမပါတ္သက္ခ်င္ဘူး...”
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ...”
“ တစ္ကယ္လို႔မ်ား..မင္းနဲ႔သက္ႏိုင္ ရွယ္ျပီးလုပ္ငန္းစပ္တူလုပ္မယ္ဆိုရင္...မင္းသေဘာပဲ..ငါေတာ႔
မင္းတို႔နဲ႔ မပါတ္သက္ခ်င္ဘူး...”
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ...ငါ႔ကိုလည္း နည္းနည္းပါးပါး ရွင္းျပဦးေလ...ငါ႔ထက္စာရင္ မင္းနဲ႔သူနဲ႔ကပိုျပီးပါတ္
သက္မႈရွိတယ္မဟုတ္လား...”
“ ငါက..မင္းရဲ႕စိတ္ဓါတ္ကိုသိလို႔...မင္းကိုသူနဲ႔မပါတ္သက္ေစခ်င္တာပါ...
" မင္းနဲ႔ငါက အလုပ္တြဲလုပ္လာတာၾကာျပီမဟုတ္လား..”
“အဲဒါေၾကာင္႔...မင္းကိုငါက မထိခိုက္မနစ္နာေစခ်င္လို႔ေျပာေနရတာ...”
“ကဲ...ဒါဆိုရင္လဲ..ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျပာကြာ....
အေဝးေျပး မွန္လုံကားၾကီးသည္ ခရီးသည္မ်ားကိုတင္ေဆာင္၍ ရန္ကုန္မွေတာင္ၾကီးသို႔
မနားတမ္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ပုံမွန္ေမာင္းႏွင္ေနသည္။လမ္းေဘးပါတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္လုံး
မွာလည္း ညအေမွာင္ထုကၾကီးစိုးလွ်က္ ေလာကတစ္ခြင္လုံးေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္လို႔ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ေအာင္ေအာင္သည္ ရန္ကုန္မွယူလာေသာ အရက္တစ္လုံးႏွင္႔စားစရာမ်ားကို
စားေသာက္ရင္း လိုက္ပါလာခဲ႔ၾကသည္။

Tuesday, October 5, 2010

စာမ်က္ႏွာႏွစ္ဆယ္႔ငါး ေကာ္ပီ

အပိုင္း ( ၃ )

စာမ်က္ႏွာ ႏွစ္ဆယ္႔ငါး

“ ေဟ႔ေကာင္...သိန္းေအး...ဆိုင္အေျခအေန ဘယ္လိုရွိလဲ...”
“ ဟာ...ေဟ႔ေကာင္ၾကီး..မင္းဘယ္တုန္းကျပန္ေရာက္လဲ..ငါ႔ဆီေတာင္ ဖုန္းေလးဘာေလး
ေတာင္ မဆက္ဘူး...”
“ ငါလည္း...ဖုန္းဆက္ဖို႔လုံးဝကိုမအားတာေဟ႔ေကာင္ေရ႕...”
“ မင္းဘာေတြအလုပ္ရႈပ္ေနတာလဲ..ဆိုင္ကေတာ႔ပုံမွန္ပါပဲ...”
“ ငါ႔မိန္းမအေဖ...ေနမေကာင္းလုိ႔ မႏၱေလးကကိစၥေတြ...တုိးလို႔တန္းလန္းထားခဲ႔ျပီး..ရန္ကုန္
ကို အားခ်င္းျပန္ဆင္းလာခဲ႔တာ..ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေဆးရံုတင္လိုက္ရတယ္ကြာ...”
“ ဟင္...မင္းဟာကလည္း...ျဖစ္လိုက္ရင္အသည္းအသန္ခ်ည္းပဲ...”
“ ေအးကြာ...ဘယ္လိုကဘယ္လိုစေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ႔ပါဘူးကြာ...”
“ ကဲ..ဒါဆိုရင္လည္းေျပာမေနနဲ႔ေတာ႔..မင္းဟာေတြကစိတ္ညစ္စရာေတြခ်ည္းပဲ....”
“ ေၾသာ္...ဒါနဲ႔..ငါမႏၱေလးမွာ..ကိုသက္ႏိုင္နဲ႔ေတာင္ေတြ႔ေသးတယ္...”
“ ဟုတ္လား..”
“ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္..ဘီယာဆိုင္ထိုင္ရင္း..ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္..
“ စ ” မွာေနခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္းေတြေရာ...စီးပြါးေရးကိစၥေတြေရာ...စုံလို႔ပါပဲကြာ...”
“ အခုဒီေကာင္...ဘာေတြလုပ္ေနလဲ...”
“ အင္း....သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕စားေသာက္ဆိုင္မွာ”
“ ဘာလုပ္ေနတာလဲ...”
“ ဘာရယ္လို႔ေတာ႔အတိအက်မသိဘူးကြ...ကူေဖၚေလာင္ဖက္သေဘာမ်ိဳးေနမွာေပါ႔...
မင္းကိုေတာင္ေမးေသးတယ္...ကိုသိန္းေအးတစ္ေယာက္ ဘာေတြလုပ္ေနလဲတဲ႔...”
“ သူနဲ႔ငါ...“ စ ” မွာေတာ္ေတာ္တြဲျဖစ္လိုက္ေသးတယ္...”
“ ဒါေၾကာင္႔...မင္းနဲ႔ပါတ္သက္သမွ်ကိစၥ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသူသိေနတာကိုး...”
“ ကဲ..ကဲ..ဒါေတြခဏထားဦး...မင္းနဲ႔ငါ ဆိုင္ကိစၥ စာရင္းရွင္းရဦးမယ္...”
“ မင္းကလဲ...ေျဖးေျဖးေပါ႔...မင္းနဲ႔ငါနဲ႔က ဒီေလာက္အထိ ေျပာရမဲ႔လူေတြမဟုတ္ပါဘူးကြာ..
ေနာက္မွေအးေအးေဆးေဆး စားရင္းေသာက္ရင္း ရွင္းတာေပါ႔...”
“ ေအး...မင္းျပန္ေရာက္ျပီဆိုေတာ႔ ေနာက္ေန႔ကစျပီး ဆိုင္ကိုမင္းလာထိုင္ေတာ႔...ငါခဏ
နားဦးမယ္...”
“ ဟာ..ေဟ႔ေကာင္...အဲ႔ဒီလိုမလုပ္နဲ႔ေလကြာမင္းကလဲ...ငါ႔ေယာကၡမၾကီး ေဆးရံုတင္ထား
ရလို႔ ပစ္ထားလို႔မေကာင္းဘူးေလကြာ...၂ ရက္ျခားတစ္ခါေတာ႔ ဆိုင္လာထိုင္ေပးပါကြာ...”
“ ေအးပါကြာ...ေအးပါကြာ...”
ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ေအာင္ေအာင္က Royal Garden Restaurant ကို ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ရွယ္ဖြင္႔
ထားျခင္းျဖစ္သည္။ကၽြန္ေတာ္က ပိုက္ဆံမရွိသျဖင္႔ ျခံစိုက္ျပီး ေအာင္ေအာင္က ဆိုင္အတြက္
လိုအပ္သမွ်ေငြေၾကး အကုန္ုစိုက္သည္။ျမတ္သည္႔အျမတ္ကို ႏွစ္ဦးသေဘာတူ အညီအမွ် ခြဲ
ေဝယူသည္။ ဒီေကာင္ႏွင္႔အလုပ္တြဲလုပ္ရသည္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ ဘာျပႆနာ
ဘာအခက္အခဲမွမရွိ။ကိစၥအေၾကာင္းၾကီးငယ္ရွိပါက ႏွစ္ဦးတိုင္ပင္ညွိႏႈိင္းေဆြးေႏြးျပီး ေျဖရွင္း
လိုက္ၾကသည္။ဒီေကာင္ကမႏၱေလးသား ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔“ စ ” မွာခင္မင္ခဲ႔ျပီး သူ႔စရိုက္ သူ႔အမူ
အက်င္႔တို႔ကို ေလ႔လာၾကည္႔ရသေလာက္ သေဘာထားေလးကမဆိုး ေဘာ္ဒါက႑ျပည္႔ဝ
သည္ ထို႔ေၾကာင္႔ သူႏွင္႔တြဲျဖစ္သြားသည္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ႔လည္း မၾကာခဏ ေတြ႔ျဖစ္
ၾကျပီး ၂ ႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာမွ ဒီဆိုင္ကိုႏွစ္ဦးသေဘာတူ ဖြင္႔ျဖစ္ခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ဒီေကာင္ႏွင္႔
ကၽြန္ေတာ္ ကံစပ္သည္ဟုေျပာရမည္။ဆိုင္ေလးကမဆိုး အသင္႔အတင္႔ေရာင္းအားေကာင္းျပီး
တစ္ျဖည္းျဖည္း နာမည္ရလာသည္။ဆိုင္ကိုကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ၾကိဳက္ ျပင္ဆင္ေစသည္။လိုအပ္သ
မွ် ေငြေၾကးသူထုတ္သည္။ဆိုင္ကိုတစ္ေယာက္တစ္လွည္႔ ဦးစီးသည္။ကိစၥအေၾကာင္းၾကီးငယ္
ရွိမွ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ နားလည္မႈယူ၍ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္သည္။သူကလည္းကၽြန္ေတာ္႔ကို
ယုံၾကည္ သလိုကၽြန္ေတာ္ကလည္းသူ႔ကိုယုံၾကည္သည္။ထိုကဲ႔သို႔ တစ္ဦးႏွင္႔တစ္ဦး နားလည္
ယုံၾကည္မႈရွိ လို႔လည္း လုပ္ရကိုင္ရသည္မွာ အဆင္ေျပျခင္းျဖစ္သည္။ မိတ္ေဆြအေပါင္းအ
သင္းမ်ားေပါင္းသင္း ဆက္ဆံရာတြင္ တစ္ဦးႏွင္႔တစ္ဦး နားလည္ယုံၾကည္မႈရွိရန္ အေတာ္ခက္
ခဲေသာ ကိစၥရပ္ျဖစ္သည္။
တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ မွ် ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရံုျဖင္႔ လူတစ္ေယာက္၏အတြင္းစိတ္သ႑န္ကိုသိရွိႏိုင္
ရန္ မလြယ္ကူေပ...။
“အန္ကယ္...ေနထိုင္ေကာင္းသြားျပီလား...”
ေအာင္ေအာင္႔ ေယာကၡထီးက ေမာ႔ၾကည္႔ရင္း...
“ ေၾသာ္...ေအးေအး...သက္သာသြားပါျပီကြယ္...မင္း..ေမာင္ေအာင္႔သူငယ္ခ်င္းလား...”
“ ဟုတ္ပါတယ္အန္ကယ္...အန္ကယ္ေဆးရံုတက္ေနတုန္းလာမၾကည္႔ႏိုင္တာ ခြင္႔လႊတ္ပါေနာ္
ဆိုင္မွာကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနလို႔ ဘယ္လိုမွမအားလပ္ေအာင္ အလုပ္မ်ားေနလို႔
ဒီမွာ...အန္ကယ္႔အတြက္ အဟာရျဖစ္ေစမဲ႔ အစားအစာေလးေတြ ဝယ္လာခဲ႔တယ္...”
“ေၾသာ္..ဒုကၡရွာလို႔ကြယ္...ေမာင္ေအာင္က အန္ကယ္႔ကိစၥေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနလို႔ ဆိုင္မွာမင္း
တစ္ေယာက္တည္းဦးစီးေနရတာကို အန္ကယ္သိပါတယ္..ကိစၥမရွိပါဘူးကြယ္...ဒီလိုပဲေပါ႔..”
“ဟုတ္ကဲ႔...ေက်းဇူးတင္ပါတယ္အန္ကယ္...ေအာင္ေအာင္တစ္ေယာက္ေကာ..မေတြ႔ပါလား..”
“ အန္ကယ္႔အတြက္ေဆးသြားဝယ္ေနတယ္..ျပန္ေရာက္ခါနီးပါျပီ...”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုင္စကားေျပာေနစဥ္ နာရီဝက္ခန္႔အၾကာတြင္ ေအာင္ေအာင္ျပန္ေရာက္လာ
သည္။
“ သိန္းေအး...ေရာက္တာၾကာေနျပီလား...”
“သိပ္မၾကာေသးပါဘူး...”
“အေဖ႔အတြက္ေဆးသြားဝယ္ေနတာ..”
“အန္ကယ္ေျပာပါတယ္...အဆင္ေျပခဲ႔ရဲ႕လား...”
“ အင္း...အေဖဒီမွာေဆးေတြ...”
“အေဖ႔အခန္းထဲကစားပြဲေပၚတင္ထားလိုက္ေမာင္ေအာင္...”
ေအာင္ေအာင္ အခန္းထဲသို႔ေဆးဝင္ထားျပီး ျပန္ထြက္လာသည္။
“ေဟ႔ေကာင္...ေကာ္ဖီေသာက္မလား...”
“မေသာက္ေတာ႔ပါဘူးကြာ...”
“ဒါဆိုရင္လည္း...ခဏေစာင္႔..ငါေရမိုးခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္...”
“ေအး..ေအး...”
တစ္ေအာင္႔ၾကာေတာ႔ ေအာင္ေအာင္ ေရခ်ိဳးျပီး အဝတ္အစားလဲကာ ျပန္ထြက္လာျပီး
“လာကြာ ငါတို႔သြားၾကရေအာင္...”
“အန္ကယ္...သြားလိုက္ပါဦးမယ္...”
“ေၾသာ္..ေအးေအး..ေကာင္းပါျပီကြယ္...”
“မင္းမိန္းမေကာ...”
“ကေလးေတြေက်ာင္းသြားပို႔ေနတယ္...”
သို႔ႏွင္႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဆိုင္သို႔သြားရန္ထြက္လာခဲ႔ၾကသည္။
“ေဟ႔ေကာင္...သိန္းေအး...”
“ဘာလဲ...”
“ငါ..မင္းကိုေျပာရမွာလည္းအားနာတယ္...”
“ေျပာမွသာေျပာပါကြာ...မင္းနဲ႔ငါနဲ႔က အားနာရမယ္႔လူေတြမွမဟုတ္တာ..ဘာကိစၥလဲ...”
“ဒီလိုကြ...ငါေနာက္အပါတ္က်ရင္..မႏၱေလးျပန္သြားရဦးမယ္..မင္းကိုလည္းအားနာတယ္
ကြာ..ငါ႔ကိစၥေတြကမျပတ္ေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္...ေက်းဇူးလဲတင္တယ္..အားလဲအားနာ
တယ္..ေတာင္းလဲေတာင္းပန္တယ္..ဆိုင္ကိုမင္းတစ္ေယာက္တည္းကိုင္တြယ္ေနရတာ..”
“ရပါတယ္ကြာ...ငါနားလည္ပါတယ္..မင္းသက္သက္မဲ႔အေခ်ာင္ခိုေနတာမွမဟုတ္တာ..
လူဆိုတာဒီလိုပဲေပါ႔..ကိစၥမ်ားေျမာင္လူတို႔ေဘာင္တဲ႔..အဲ႔ဒီလိုမ်ားျပားတဲ႔ကိစၥေတြၾကားထဲ
ဘယ္လိုလႈပ္ရွားကိုင္တြယ္ရမလဲဆိုတာသိဘို႔အေရးၾကီးတယ္...မင္းဗ်ာမ်ားေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ
ငါတတ္ႏိုင္သေလာက္..ကူညီပံ႔ပိုးေပးခြင္႔ရတာ...ေက်နပ္ပါတယ္...ဘာမွေတာင္းပန္စရာမ
လိုပါဘူးကြာ..ေက်းဇူးတင္စရာလည္း မလိုပါဘူး..မင္းနဲ႔ငါနဲ႔က လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ မိတ္ေဆြ
ေတြပဲဟာ...”
“ေက်းဇူးတင္တယ္သူငယ္ခ်င္းရာ...ငါမင္းနဲ႔စပ္တူရွယ္ယာလုပ္မိတာ..အဆင္ေျပစိတ္ခ်မ္းသာ
တယ္ကြာ...”
“ငါလည္းမင္းလိုပါပဲကြာ...”
“ငါမႏၱေလးမသြားခင္အထိ..မင္းအိမ္မွာေကာင္းေကာင္းအနားယူေနပါ...ဆိုင္ကိုလုံးဝမလာနဲ႔
ဆိုင္ကိစၥေခါင္းထဲမထည္႔နဲ႔..မင္းမိသားစုနဲ႔..ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူအပန္းေျဖ အားေမြး
လိုက္ဦး....”
“ေအးပါ...”
“ငါတို႔..လက္ဘက္ရည္ေသာက္ဖို႔အခ်ိန္ရပါဦးမလား...၁၀ နာရီေက်ာ္ေနျပီ...”
“ရပါတယ္..ဆိုင္ကေကာင္ေလးေတြဆီ..ေနာက္က်မယ္လို႔ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ေပါ႔...သူတို႔ကို
လုပ္စရာရွိတာ ပုံမွန္အတိုင္းလုပ္ခိုင္းထားလိုက္...သူတို႔လည္းနားလည္ေနၾကပါျပီ...သိပ္ခိုင္း
စရာေတာင္မလိုေတာ႔ပါဘူး...”
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေရာက္ေတာ႔ ေအာင္ေအာင္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွဖုန္းျဖင္႔ ေကာင္ေလး
ေတြဆီလွမ္းမွာေနသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သားလက္ဘက္ရည္ေသာက္ျပီး ဆိုင္သို႔
ေန႔လည္ ၁ နာရီခန္႔ ေရာက္ၾကျပီး ထိုေန႔က ဆိုင္ကိုကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဦးစီးၾကျပီး ေနာက္
တစ္ေန႔မွစ၍ ဆိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္မသြားေတာ႔ ။ အိမ္ကမိသားစုအတြက္အခ်ိန္ေပးရဦးမည္...။
ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝေလးသည္ ထိုမွ်ႏွင္႔ပင္ ျပည္႔စုံလုံေလာက္ျပီဟုမွတ္ယူမိသည္။အခ်ိဳ႕သည္ ေငြ
ေၾကးျပည္႔စုံေသာ္လည္း မိသားစုဘဝမသာယာ...စိတ္ခ်မ္းသာမႈမရွိ...ဆန္႔က်င္ဖက္ဘဝေတြ
မ်ားစြာရွိသည္ ။ပူေလာင္ေနေသာဘဝေတြ...အဆင္မေျပေသာ...မတည္ျငိမ္ေသာ...ခက္ခဲ
ေသာ မိသားစုေတြမ်ားစြာ ရွိေနၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝအတြက္ ခ်စ္စဖြယ္သားသမီးမ်ားႏွင္႔ ျမတ္ႏိုးတြယ္တာဖြယ္ခ်စ္ဇနီးတို႔ႏွင္႔ မိသား
စုဘဝေလး သာယာစိုျပည္ေအးခ်မ္းလို႔ေနသည္..။အပူအပင္မရွိ အေၾကာင္႔အၾကကင္း၍
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္႔မိသားစုဘဝေလးကို ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေနမိေတာ႔သည္။
ဒီလိုဘဝေလး ရရွိဖို႔အေရးအေတာ္ပင္ရုန္းကန္လႈပ္ရွားခဲ႔ရသည္။လက္ရွိဘဝေလးကို ပ်က္စီး
သြားမွာ ဆုံးရႈံးရမွာ ႏွေမ်ာမိသလို လက္လြတ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ စိုးရိမ္မိသည္ကေတာ႔
အမွန္ပင္...။
။.............။.......................။....................။......................။....................။...................။